Ustawa refundacyjna weszła w życie 1 stycznia 2012 roku, a jej wpływ był wyraźnie odczuwalny na rynku farmaceutycznym.
Obecnie mijają dwa lata od wejścia w życie nowego systemu i w tym czasie uwidoczniło się kilka obszarów, które
wymagają poprawy w Ustawie refundacyjnej. Z resztą do tej pory ustawa była nowelizowana już trzykrotnie.
Nie będziemy wdawać się w spory dotyczące oceny przyjętego modelu refundacji, ale postaramy się przedstawić główne zmiany Ustawy refundacyjnej nad jakimi pracuje Ministerstwo Zdrowia (MZ) i wyjaśnić w jakim celu są wprowadzane. Na wstępie tych rozważań warto jednak przypomnieć zasadnicze założenia Ustawy refundacyjnej, jakie przyświecały ustawodawcy. Pozwoli to lepiej zrozumieć kontekst proponowanych zmian. Wśród podstawowych założeń ustawy znalazły się:
• racjonalizacja wydatków refundacyjnych i rozszerzenie katalogu produktów refundowanych;
• uzasadnienie decyzji refundacyjnych w oparciu o analizy, tak by efektywność kosztowa refundowanych produktów była udokumentowana;
• wprowadzenie sztywnych cen i marż, co miało wyeliminować możliwość sztucznego kształtowania popytu na leki (ceny maksymalne miały natomiast obowiązywać w dystrybucji szpitalnej);
• refundacja w oparciu o zakwalifikowanie do grupy limitowej i wyznaczenie podstawy limitu nie na najtańszym produkcie, jak było wcześniej, ale produkcie, który dopełniał 15% pokrycia rynku – mechanizm ten miał sprawić, że dopłata NFZ nie będzie uzależniona od najtańszego produktu, którego udział w rynku jest znikomy;
• dążenie do obniżenia cen, między innymi poprzez ustanowienie progu cenowego odpowiedników – nie więcej niż 75 % ceny leku, który jako pierwszy został objęty refundacją, każdy kolejny produkt musi być tańszy.
• refundacja leków obejmująca zarejestrowane wskazanie (chociaż na etapie prac nad ustawą rozważano również inne rozwiązanie;
• uregulowanie substytucji leków refundowanych;
• zakaz stosowania promocji i przekazywania korzyści w związku z obrotem produktami refundowanymi.
Całość artykułu dostępna w załączonym pliku PDF
