Instytucję przymusowej restrukturyzacji (tzw. resolution) instytucji finansowych wprowadzono w UE na mocy Dyrektywy BRR po doświadczeniach krachu na rynkach finansowych w 2008 r. Państwa musiały wówczas ratować banki, przejmując je za pieniądze podatników (tzw. bail-out). Dyrektywa BRR odstąpiła od tego modelu. Jej fundamentem jest idea, że koszt niewypłacalności banku ponoszą w pierwszej kolejności jego właściciele, a w dalszej – wierzyciele. Zasadniczo powinno to następować w formule upadłości banku, a jeżeli zachodzą przesłanki wskazane w dyrektywie – w formule resolution.

Resolution, podobnie jak upadłość, stanowi jednak formę wywłaszczenia właścicieli i wierzycieli banku. Nieuzasadniona interwencja państwa może mieć też negatywny wpływ na stabilność finansową na danym rynku. Dyrektywa BRR wprowadza zatem szereg gwarancji proceduralnych mających zapewnić, że proces resolution będzie wdrażany zgodnie z prawem i tylko wtedy, gdy jest to obiektywnie uzasadnione.

W Polsce dyrektywę BRR implementuje głównie ustawa o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym („ustawa o BFG”). W ocenie BFG dyrektywa BRR została implementowana w Polsce prawidłowo, co znajduje potwierdzenie w ogólnym stanowisku Komisji Europejskiej w tej kwestii. Jednak dopiero praktyka stosowania tej ustawy pozwala na wychwycenie niezgodności, które mogą znamionować sprzeczność ustawy z implementowaną dyrektywą. Dobitnie świadczy o tym niedawne wystąpienie przez WSA w Warszawie do Trybunału Sprawiedliwości UE („TSUE”) z pytaniami prejudycjalnymi w sprawie przymusowej restrukturyzacji Getin Noble Bank S.A.

(...)

----

Cały artykuł Macieja Orkusza, Partnera, z Praktyki Postępowań Spornych i Michała Cecerko, Partnera, z Praktyki Prawa Spółek, Fuzji i Przejęć, dostępny jest w serwisie prawo.pl.