Przyczyny, które nie mogą uzasadniać wypowiedzenia umowy o pracę

Nowelizacja kodeksu pracy, która weszła w życie 26 kwietnia br., nie tylko zapewniła pracownikom szereg nowych uprawnień, ale wprowadziła również rozwiązania mające na celu ochronę pracowników przed zwolnieniem w razie ich wykorzystania. Ochrona ta została przewidziana już w dyrektywach, które nowelizacja implementuje do polskiego porządku prawnego, tj.:

• dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 z 20 czerwca 2019 r. w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej (tzw. dyrektywa informacyjna), oraz
• dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z 20 czerwca 2019 r. w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającą dyrektywę Rady 2010/18/UE (tzw. dyrektywa work-life balance).

Zakazany katalog

Realizując motywy leżące u podstaw przywołanych dyrektyw ustawodawca zdecydował się w nowelizacji wprost wskazać przyczyny, którymi pracodawca nie może się kierować doprowadzając do rozwiązania stosunku pracy z danym pracownikiem.

Zgodnie z nowo dodanym art. 294 § 1 kodeksu pracy przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę lub jej rozwiązanie bez wypowiedzenia przez pracodawcę, przyczyny uzasadniającej przygotowanie do wypowiedzenia lub rozwiązania umowy bez wypowiedzenia albo przyczyny zastosowania działania mającego skutek równoważny z rozwiązaniem umowy o pracę, nie może stanowić:

• wystąpienie przez pracownika z wnioskiem, o którym mowa w art. 293 § 1,
• jednoczesne pozostawanie w stosunku pracy z innym pracodawcą lub jednoczesne pozostawanie w stosunku prawnym będącym podstawą świadczenia pracy innym niż stosunek pracy, chyba że ograniczenia w tym zakresie wynikają z odrębnych przepisów albo zachodzi przypadek określony w art. 1011 § 1,

(...)

Cały artykuł Karoliny Lei, Associate z Praktyki Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dostępny jest w serwisie Rzeczpospolitej.