Krajowy Plan Odbudowy to złożony instrument, który z jednej strony składa się z wielu rodzajów finansowania (m.in. grantów i pożyczek) przeznaczonych na inwestycje dla państw członkowskich, a z drugiej strony z zobowiązań państw do realizacji określonych kamieni milowych oraz celów, które różnią się od tego, co zostaje uznane za ich wypełnienie (kamienie milowe są de facto zobowiązaniem do działania w określonym kierunku i osiągnięcia pewnego etapu, np. złożenie projektu w Sejmie, a cele zobowiązaniem do realizacji konkretnego stanu rzeczy, np. dokonania inwestycji). W tym kontekście w dyskusjach nad polskim KPO najgłośniej mówiło się o tzw. komponencie F, zatytułowanym „Poprawa jakości instytucji i warunków realizacji KPO”. To właśnie w jego ramach zamieszczono tzw. super kamienie milowe dotyczące praworządności i niezależności sądów, które stały się kością niezgody między rządem PiS a Komisją Europejską. Niemniej jednak, umieszczono w nim także niepozorny kamień milowy o numerze F2.1 zatytułowany „Doskonalenie procesu stanowienia prawa”. Choć na tle innych kamieni wygląda skromnie, może on w gigantycznym stopniu zmienić sposób, w jaki w Polsce tworzy się prawo.

Zobowiązania w ramach KPO

Co kryje się pod tą dość ogólną nazwą? Otóż w ramach KPO rząd zobowiązał się do bardzo konkretnych reform: zmian Regulaminu Sejmu, Regulaminu Senatu i Regulaminu Rady Ministrów, w taki sposób, by:

• wprowadzić obowiązkowe konsultacje publiczne i sporządzanie Ocen Skutków Regulacji dla projektów poselskich i senackich (projekty rządowe, co do zasady, muszą obowiązkowo przejść etap konsultacji i mieć dołączony OSR, KPO nie wspomina o projektach prezydenckich);
• ograniczyć procedury „szybkich ścieżek” umożliwiające procedowanie projektów aktów normatywnych z pominięciem obowiązkowych procedur lub skróceniem terminów.
  
  

(...)

Cały artykuł Gniewomira Wycichowskiego-Kuchty, Associate z Praktyki Doradztwa Regulacyjnego, Legislacji i Compliance dostępny w serwisie prawo.pl.