Umowy dot. treści cyfrowych niezapisanych na nośniku materialnym

I. Wprowadzenie

W dniu 25 grudnia 2014 r. wchodzi w życie ustawa z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. z dnia 24 czerwca 2014, poz. 827) (dalej: upk lub Ustawa). Dokonuje ona wdrożenia do polskiego porządku prawnego postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów (Dz. Urz. UE L 304 z 22.11.2011, s. 64) (dalej: dyrektywa 2011/83/UE lub dyrektywa konsumencka). Upk uchyla:

• ustawę z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny;
• ustawę z 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego oraz zmienia szereg aktów prawnych w tym przepisy k.c.; k.w.; ustawę z 16 lipca 2004 – Prawo telekomunikacyjne (dalej: Pt) czy ustawę z 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Poza transpozycją dyrektywy 2011/83/UE upk porządkuje i scala przepisy dotyczące odpowiedzialności za jakość rzeczy sprzedanej. Niniejszy artykuł poświęcony jest wybranym przepisom upk regulującym sprzedaż na odległość treści cyfrowych, które nie są zapisane na nośniku materialnym. Artykuł nie przedstawia kwestii relacji nowych przepisów do innych ustaw; w szczególności poza zakresem niniejszego artykułu znalazły się m.in. wzajemne relacje między przepisami upk a przepisami ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (t. j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1422).

Źródło: Internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny, 8(3)/2014