26 kwietnia 2023 r. weszła w życie ustawa z 9 marca 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (dalej: ustawa nowelizująca) stanowiąca drugą z przełomowych nowelizacji kodeksu pracy, które miały miejsce w 2023 r. Ustawa ta implementuje do polskiego porządku prawnego:

• dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 z 20 czerwca 2019 r. w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej (tzw. dyrektywę informacyjną), oraz
• dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z 20 czerwca 2019 r. w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającą dyrektywę Rady 2010/18/UE (tzw. dyrektywę work-life balance).

Jedną z najbardziej rewolucyjnych zmian będących konsekwencją dostosowania przepisów kodeksu pracy do wymogów unijnych jest usunięcie nierówności związanych z rozwiązywaniem stosunków pracy za wypowiedzeniem istniejących dotąd pomiędzy pracownikami zatrudnionymi na czas określony a pracownikami zatrudnionymi na czas nieokreślony.

Ustawa nowelizująca nałożyła na pracodawców:

• obowiązek wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony,
• obowiązek zawiadomienia na piśmie zakładowej organizacji związkowej (dalej: zoz) reprezentującej pracownika o zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony, ze wskazaniem przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy (gdy w strukturze pracodawcy funkcjonuje zoz zrzeszający zwalnianego pracownika).

Dotychczas te wymogi obowiązywały wyłącznie w przypadku wypowiadania umów o pracę pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony.

(...)

Cały artykuł Justyny Siemiatyckiej, Associate z Praktyki Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dostępny jest w serwisie Rzeczpospolitej.