Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. wydanym w składzie 7 sędziów Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził dotychczas dominującą linię orzecznictwa wojewódzkich sądów administracyjnych, zgodnie z którymi o przeznaczeniu terenów niezabudowanych, a w konsekwencji o właściwej stawce VAT dla sprzedaży takich terenów decydujące są, w pierwszej kolejności miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a gdy plan taki nie został uchwalony, wypis z rejestru gruntów.
Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. wydanym w składzie 7 sędziów Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził dotychczas dominującą linię orzecznictwa wojewódzkich sądów administracyjnych, zgodnie z którymi o przeznaczeniu terenów niezabudowanych, a w konsekwencji o właściwej stawce VAT dla sprzedaży takich terenów decydujące są, w pierwszej kolejności miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a gdy plan taki nie został uchwalony, wypis z rejestru gruntów.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazujące odmienny wariant zagospodarowania danego gruntu nie stanowi decydującej przesłanki dla odmiennego opodatkowania gruntu. Wyrok NSA stanowił rozstrzygnięcie sprawy wszczętej wskutek złożenia przez zainteresowaną gminę w czerwcu 2008 r. wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie potwierdzenia zamiaru zastosowania przez gminę zwolnienia z VAT w odniesieniu do gruntu, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego, w sytuacji, gdy wpis w ewidencji gruntu wskazywał na to, iż grunt zaklasyfikowany został jako rolny. Minister Finansów, zarówno wydając interpretację indywidualną, jak i w odpowiedzi na skargę złożoną przez gminę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi twierdził, że art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy posługuje się pojęciem przeznaczenia terenu, a nie klasyfikacji. W konsekwencji, o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego, a w jego braku należy się posłużyć treścią decyzji o warunkach zabudowy. W dalszej kolejności decyduje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a nie ewidencja gruntów, która, według Ministra, ma charakter urzędowego zbioru informacji faktycznych. W swoim wyroku NSA oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów od wyroku sądu wojewódzkiego. W rozstrzygnięciu Sąd wskazał, że Ustawodawca nie wprowadził do krajowego aktu prawnego definicji terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę. W konsekwencji, Sąd wskazał na konieczność dokonania stosownych kroków legislacyjnych, natomiast w kontekście bieżących rozstrzygnięć wskazał na konieczność posłużenia się art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, które nawiązuje do sposobu określenia podstawy opodatkowania. Na gruncie przepisów tej ustawy podstawę m.in. w zakresie określenia podstawy opodatkowania stanowią rejestry gruntów.
Źródło: www.taxfin.pl, 17 czerwca 2011
Całość artykułu dostępna w załączonym pliku PDF