Instytucja dobrowolnego poddania się odpowiedzialności, uregulowana w art. 17 ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy – dalej k.k.s., pozwala sprawcy przestępstwa lub wykroczenia skarbowego na osiągnięcie znaczących korzyści w postępowaniu karnym skarbowym. Przede wszystkim instytucja ta umożliwia podejrzanemu uniknięcie dotkliwych konsekwencji skazania – wyrok, którym sąd zezwala na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności przez sprawcę nie zostaje wpisany do Krajowego Rejestru Karnego, a jednocześnie nie stanowi przesłanki recydywy skarbowej. Powyższe niewątpliwe zalety dobrowolnego poddania się odpowiedzialności, przy stosunkowo szerokim zakresie jego zastosowania, sprawiają, iż powszechną praktyką jest korzystanie z tej instytucji przez osoby, wobec których wszczęto postępowanie karne skarbowe.

1. Wprowadzenie                                                                                                                                                          W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych dobrowolne poddanie się odpowiedzialności wiąże się z pewnym ryzykiem. Sądy administracyjne prezentują bowiem pogląd, z którego wynika, że wyrok wydany w wyniku dobrowolnego poddania się odpowiedzialności jest wyrokiem skazującym, co sprawia, iż sądy administracyjne oraz organy podatkowe są nim związane, a w takiej sytuacji szanse na pozytywne rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu podatkowym są znikome. Klasyfi kowanie wyroku, którym sąd zezwala na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, jako wyroku skazującego budzi jednak poważne i uzasadnione wątpliwości. Celem artykułu jest analiza powyższego zagadnienia.

Źródło: Przeglad Podatkowy, 9/2012
Całość artykułu dostępna w załączonym pliku PDF

Pobierz pełną treść